Mü’minlerin ettiği dualar, tesbihler, tekbirler ve hamdler, âlem-i mânâda ittifak ederek umumî rahmetin celbine vesile oluyorlar. Bunun mücessem bir misâlini yağmur hâdisesinde görmemiz mümkün olmaktadır. Şöyle ki:
Gökyüzünde sadece bir tek bulutun görünmesi hâlinde yağmur beklenmemekle beraber, bulutlar bir araya geldikçe yağmur yağma ihtimali kuvvet kazanmakta ve bir noktadan sonra da rahmet yağmaya başlamaktadır.
Cemaat hâlinde çalışmanın tevfikat-ı sübhaniye medâr olacağına da bu misâl ile bakılabilir.
