“Mevt … yüzde doksan dokuz ahbabın mecmaı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.”(1)
Bir kişinin, sevdiği zatlardan yüzde doksan dokuzu İstanbul’a gitse ve sadece birisi Erzurum’da kalsa, bu şahsın İstanbul’a seve seve gitmesi lâzım gelir. Eğer bu şahıs, Erzurum’dan ayrılmak istemezse, padişah bir memurunu gönderir ve ona birkaç sopa vurdurarak İstanbul’a gelmeye icbar eder. O kimse yediği sopalardan acı çekse de İstanbul’a ulaştığında bütün ıstırabını unutur ve geride kalan ahbabının da bir an önce oraya gelmesini arzu eder.
İşte ölüm de bizleri yüzde doksan dokuz ahbabın bulunduğu ahiret âlemine kavuşturur.
