Allah Resûlü (s.a.v), bütün sıfatlarda olduğu gibi hilim ve adalette de istikamet üzere idi. O’nun hiçbir halinde, sözlerinde ve fiillerinde bir tenakkkuz görülmemiştir. O, halim ve mülayim idi. Bununla beraber şefkatine mağlup değildi. Cezaya müstehak olanlar hakkında asla taviz vermez ve adaletin icabını yerine getirirdi. Yani Hz. Peygamber’in halim ve yumuşak tabiatlı oluşu, hiçbir zaman İslâm’a karşı yapılan saldırılara hiddetlenmesine ve onlara karşı koymasına engel olmamıştır. O nerede nasıl hareket edeceğini mükemmel bir şekilde ayarlamasını hep bilmiştir.
“Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, hilkaten en mutedil bir vaziyette ve en mükemmel bir surette halkedildiğinden, harekât ve sekenatı, itidal ve istikamet üzerine gitmiştir. Siyer-i Seniyesi, kat’î bir surette gösterir ki: Her hareketinde istikamet ve itidal üzerine gitmiş, ifrat ve tefritten içtinab etmiştir.”1
Hz. Âişe (r.a.) anlatıyor:
“Kureyş’in ileri gelenlerinden Fâtımeyi Mahzûme isminde bir kadın hırsızlık yapmıştı. ‘Kızımızın kısası yapılırsa bu bizim için bir zül olur.’ diyerek onun affedilmesi için Hz. Peygamberin gözbebeği ve azatlı kölesi Üsame b. Zeyd’i Allah Resûlüne aracı gönderdiler. Hz. Peygamber’in (s.a.v) huzuruna çıkan Üsame b. Zeyd, ‘kadının affedilmesi için kendisinin aracı gönderildiğini’ söyledi. Bunun üzerine Allah Resûlü; ‘Sen bana Allah’ın koyduğu bir cezayı affetmem için mi aracı oluyorsun?!.” buyurarak orada hazır bulunanlara şöyle hitap etti:
“Sizden önceki milletler şu yüzden helak olmuşlardı; onların soylu ve zenginleri bir suç işlediklerinde onu affettiler, onların zayıfları suç işlediğinde ise hemen cezasını verdiler.” Daha sonra şöyle buyurdular:
“Allah’a yemin ederim ki, eğer Muhammed’in kızı Fatma bile hırsızlık etse, onun da elini keserim.”
Allah Resûlü’nün adaleti karşısında kendi öz kızı Fatıma ile sıradan bir insan arasında fark yoktur. Bu bakımdan Yahudiler de dâvalarını O’na getirirlerdi.
Dipnotlar:
1 Lem’alar.
