Sebepler içerisinde en şerefli ve en ziyade ihtiyar sahibi insan olmakla beraber, bu insan kendi içişlerine karışamıyor. Elini boğazına soksa midesi bulanıyor, gözüne soksa kendini kör ediyor. Bütün insanlar kendi içerilerindeki bu hârika tasarrufattan habersiz olarak, dıştaki meselelerle alâkadar oluyorlar.
İnsanlar böyle olunca, hayvanatın, nebatatın ve cansız kürelerin kendi içişlerinden tamamen bihaber olacakları bedihîdir.
Her şey böyle olmakla beraber, her mahlûk da nihayet hikmetle tasarruf ediliyor. Bu mu’cizâne faaliyetlerin fâili, elbette hiç şüphe yok ki, bütün kâinatın Hâlikı olan Hakîm-i Zülkemâl’dir.
