Bir insan, dağda yaban keçisi avlasa, ona hiç kimse bir şey söylemez. Ama bir başkasının keçisini tutup kesse, hırsızlık etmiş olur ve ceza görür. Kanunlara itaatli hiçbir kimse böyle gayrimeşrû bir işe teşebbüs etmez.
Fakat devletin kanun ve nizamına isyan eden bir dağ eşkiyasının nazarında ise yaban keçisi ile başkasının keçisi arasında hiçbir fark yoktur. Bulduğuna sahip çıkar, kendi malı ve hakkıymış gibi yer. Yakalandığında çarptırılacağı cezayı aklına getirmez bile.
Aynen bu eşkıya gibi; bu kâinatın mâliki ve umum mevcûdatın hâlikı olan Rabb’ül-âlemin’e iman etmeyerek isyan eden bir kimse için de her şey ve herkes yaban keçisi mesabesinde demektir. Böyle bir insan, mahkeme-i kübrâyı ve ebedî cehennem azabını düşünmeyeceğine göre, beş kuruşluk menfaatı için nihayetsiz cinayetler işleyebilir ve hattâ babasını da öldürebilir.
Dünyevî cezalar ve hapis korkusu onu bu vahşetlerden geri alamaz ve alamıyor da!..
Ey insan-ı vahşi! Şu bağıstan-ı âlemdeki umum mevcûdatı sahipsiz ve hamisiz mi zannediyorsun?
