Kanun iş göremez; mutlaka her kanunu tatbik eden bir hâkim olacaktır. Kanun kendiliğinden bir iş görebilseydi, mahkemelerde hakime lüzum kalmazdı.
Tabiat kanunları, Cenâb-ı Hakk’ın kâinatın sevk ve idaresinde hükümferma olan bir nevi şeriatıdır ki, buna “tekvinî şeriat” denir. Kur’an esaslarının Şârii olan Allah (C.C.) bu kanunların da Şârîidir.
Ağacın ve meyvenin ayrı zatların hakimiyetine havalesi mümkün olmadığı gibi, insanla kâinatın hareketlerini de ayrı zatların tanzim etmesi imkân haricidir.
Evet, Kur’an kâinat ağacının meyvesi olan insanın hareketlerini; tekvinî şeriat ise, kâinat ağacının hareketlerini tanzim etmektedir.
