Nur Külliyatı’nda muhabbetin sebeplerinin “cemal, kemal ve ihsan” olduğu nazara verilir.
İnsan bir şeyi ya ondaki kemal, yahut ondan aldığı lezzet ve gördüğü menfaat için sever. Meselâ, bir Müslüman peygamberleri, evliyaları, irfan ve fazilet sahibi zatları, onlardaki kemalat için sever. Kendisine ihsan eden kimseleri, onlardan gördüğü lütuf ve ikramları için sever. Yediği yemek ve meyveleri ise lezzetleri için sever.
İnsan, aklen ve vicdanen bilir ki, kemallerini takdir ettiği ihsanlarından memnun olduğu ve lezzet aldığı bütün bu mahlûkatın hepsi Allah’ındır; hepsini O yaratmıştır. Bunlarda tecelli eden bütün kemal, cemal ve ihsanlar, hep O’ndan gelmektedir.
Öyle ise, insan kendindeki bu nihayetsiz muhabbet kabiliyetini, evvelâ ve bizzat Allah’a verecek, diğer bütün muhabbete lâyık zatları, nimetleri ve ihsanları da Allah için sevecektir. Bozulmamış her akıl, tefessüh etmemiş her vicdan, bu hakikati kabul eder.
