Dünya, hikmet ve imtihan yeridir. Bu hikmete binaen Cenab-ı Hak, Hakîm isminin muktezasınca maddî ve manevî her şeyi sebeplere bağlamış, bütün lütuf ve nimetlerini o sebepler vasıtasıyla ikram etmiştir. İnsanı da o sebeplere riayet etmekle mükellef kılmıştır.
Hayata teveccüh eden bütün nimetlere güneşi, yağmuru ve toprağı vesile kılmıştır. Toprağı bütün hububat ve bitkilere, ağacı meyveye, anne ve babayı evlada vesile ettiği gibi, insanın manevi tekâmülüne, feyiz ve irfanına da başta Peygamber Efendimiz (asm.) olmak üzere, diğer peygam-berleri (a.s), ulemayı, mürşit ve evliyayı birer vesile kılmıştır. Nazenin çiçek ve çimenler, bağ ve bahçeler güneşin ziyasıyla feyizlenip neşvü nema buldukları gibi, insanlar da manevî âlemlerin güneşi hükmünde olan enbiya, ulema ve evliyanın feyziyle tekâmül ve terakki ederler.
Cenab-ı Hak, Hz. Musa gibi ûlu’l-azm bir peygamberini, İlâhî esrar ve hikmetleri öğrenmesi için Hazreti Hızır’a tabi kılmıştır.
