Her şeyin yerinde olduğu hâlde mes’ud olamayan bir insanın bu bedbahtlığı mânen aç, vitaminsiz ve gıdasız kalmış olmasından ileri gelmektedir. Süt, yumurta ve havuç gibi A vitamini ihtiva eden gıdaları almayan bir insanın gözü fersiz kaldığı gibi, namaz nimetini tatmayan insan da ruhen vitaminsiz kalıyor; orucu ise yediğinde zehirleniyor ve dehşetli mânevî sancılar çekmeye başlıyor.
Böyle kimseleri rahatsız eden diğer bir husus da suçlu olmaları, meselâ hırsızlık etmiş bulunmalarıdır. Başkasının malını gasbederek, onun rızası hilafına kullanan kimse rahat edemeyeceği gibi, kendisine verilen cihâzatı, Mün’im-i Kerîm’in izni haricinde kullanan insan da bu nimetleri mânen gasbetmiş olmanın ızdırabını çekmektedir.
Ehl-i dalâletin çektiği ıstırapların sebepi ise, yolu kaybetmiş olmalarıdır. Yolunu kaybeden kimseyi ne yeme, ne içme ve ne de bir başka zevk tatmin edebilir.
Oyunlar sadece birer oyundur, onlarla kendilerini avutmaya çalışıyorlar.
