Malumdur ki, bir bedende, bütün azaların bir tek ruha bağlanmasıyla birlik hâsıl olur, vücut kuvvet bulur ve sıhhat kazanır. Bedendeki azaların vazifeleri, yapıları, fonksiyon ve hususiyetleri ayrı ayrı oldukları halde, tamamı bir tek ruha bağlıdır. Ondan medet alır, onun namına hareket eder. Ruhun bu birleştirici ve hayatî fonksiyonunu hiçbir aza yüklenemez. Ve kendisini onun yerine koyamaz. Meselâ, “göz” olmazsa, vücud mevcudiyetini, noksaniyetle de olsa devam ettirebilir. Ama ruh olmazsa, artık vücudun varlığından söz edilemez.
Her bir aza, ruhun hayat ve feyzinden nasibini almakla memnun ve mes’ud olur. Her azanın, kendi uhdesine düşen vazifeyi yapmasıyla hâsıl olan semereden, şereften, kemâlden bütün azalar hisselerini ayrı ayrı alırlar.
