Manevî sıkıntılar maddî servetlerle giderilmez. Mal ve mülk, ruhî yaralara tiryak ve merhem olamaz.
Ruhun ve vicdanın gıdası ve şifası iman, marifet, ubudiyet, namaz, niyaz, zikir ve tespihtir; Cenab-ı Hakk’ın vahdaniyet ve kibriyasını tasdik ve emirlerine itaat ile O’na ibadet etmektir.
İbadet, müminler için bir şevk ve sürur kaynağı olduğu gibi, saadetlerini de ziyadeleştiren ulvî bir şereftir. Kişi ubudiyet vazifesini yerine getirmediği zaman ruhu gıdasını alamaz ve huzursuz olur. Muhabbetin merkezi ve mahalli olan kalp, ancak ibadetle tatmin olur.
