Cenab-ı Hak, varlığını ve birliğini, nihayetsiz kemalini, sonsuz kudretini, hadsiz lütuf ve keremini göstermek gibi azîm hikmetler için şu kâinatın yaratılmasını irâde etti. Her şeyden müstağni olan O Zât-ı Akdes, bu muhteşem âlemin temel taşlarını “zamansız ve maddesiz” olarak hiçten yarattı; yokluk karanlıklarından vücud sahasına çıkardı.
Sonra bu kâinatı hayat sahiplerinin istifadelerine en uygun bir şekilde inşa etti. Onu, tabakalara, menzillere, sistemlere ayırdı. Yeryüzünü denizler ve ırmaklarla, dağlar ve bağlarla, bitkiler ve hayvanlarla şenlendirip insanların istifadelerine en elverişli bir surette tanzim etti.
Sonra, azamet ve kibriyâsına, celâl ve cemâline, nihayetsiz ilmine ve mutlak iradesine en güzel bir âyine olan insanı yarattı. O insana acib ve garip sanatları temaşa ve tefekkür edecek akıl, kalp ve vicdan gibi istidat ve kabiliyetler bahşetti. Ta ki, bu mahiyet ve istidat ile insan bu kâinatın Yaratıcısını, Sâni’ini, Hâlik’ını, Mucid’ini bilsin ve O’na iman etsin. Zira insanın yaratılış gayesi ve en mukaddes vazifesi budur.
