Gül ağacının gülleri dostlar için, dikenleri ise düşmanlar içindir. Gül onun lûtfu, diken ise gazabı gibidir. Gül onun cemâli, diken ise celâli mesabesindedir.
İnsan, Cenab-ı Hakk’ın kendisine ihsan ettiği maddî ve manevî cihazlarını ve hissiyatını o gül ağacı gibi istimal etmelidir. Ondaki adavet, kin, haset ve gazap gibi his ve kuvveleri mümin kardeşlerine değil, din düşmanlarına karşı kullanmalıdır. Muhabbet, uhuvvet, lûtuf ve tevazu gibi ulvî çiçekleri de dostlarına takdim etmelidir.
Her insanın noksan tarafları vardır. İnsan, görmek istemediği kendi kusurlarına, insaf ve vicdan ölçüleriyle baksa, karşısındaki insanın kusurlarından pek de az olmadığını görecektir. Öyle ise asıl kemal, insanın kendi kusurlarını görmesi, onların izalesine çalışması ve kalbindeki kin, nefret ve adavet gibi hisleriyle mücadele etmesidir.
