Şark usulü semaverimiz odanın bir köşesinde kaynıyordu. Çaylarımız ikram edildi. Biz çaylarımızı içerken Ali Çavuş aşk ve şevkle Üstad’ımızdan hâtıralar nakletmeye devam ediyordu. İngilizlerin İstanbul’u işgali sırasında onlara karşı matbuat âleminde müessir makaleler neşrettiğini, İngiliz işgal kumandanının zulümlerini bütün dünyaya karşı pervasızca haykırdığını anlattı. Bu yazıların bilâhare, “Hutuvat-ı Sitte” ismiyle bir kitap halinde neşredildiğini söyledi ve kalkıp kütüphanesinden Hutuvat-ı Sitte’yi getirerek bize bâzı bölümlerini okudu. Eserin herbir cümlesi beni hayretten hayrete düşürdü. Beynimde şimşekler çaktı, kitabın herbir ifadesinin İngilizlerin başında bir bomba gibi patladığını görür gibi oldum:
“Aman yâ Rabbi!.. Bu ne cesaret!.. Bu ne vatanperverlik!.. Bu ne kahramanlıktır.” demekten kendimi alamadım ve İngilizlerin hayâsız yüzlerine vurulan bu tokadın aks-i sedasının tâ kıyamete kadar yankılanacağı kanaatine vardım.
Çay faslı devam ediyordu. Molla Hamid Efendi’nin:
— Üstad’ımızın, Cihan Harbi’nde ezelî düşmanımız Ruslara ve Ermenilere karşı verdiği mücadelelerden misafirimize biraz anlatsan iyi olur, demesi üzerine Ali Çavuş, Üstad’ın Cihan Harbi kahramanlıklarından, talebelerini harb öncesinden birer cengaver gibi yetiştirdiğinden, Cihan Harbi koptuğunda onlarla birlikte gönüllü milis kumandanı olarak harbe iştirak ettiğinden, çeşitli cephelerde kahramanca savaşıp düşmana büyük kayıplar verdirdiğinden bahsetti. Sonunda, birçok talebelerini şehid verdiğini ve kendisinin de Bitlis Cehpesinde Ruslara esir düştüğünü hazinâne naklederken hem kendisi ağladı hem de bizi ağlattı…
Kısa bir sessizlik oldu… Bu hüzünlü havanın te’siriyle sohbeti kesmek istedi ve
— Ben size başta da demiştim, O’nun hârikalar dolu hayatını anlatmak bir geceye sığmaz. Bunun için ciltlerle eser yazmak lâzım. İnşâallah bu şerefli vazifeyi istikbalin tarihçileri ifa edeceklerdir.
