Dünya, insanın arzu ve emellerini tatmin için kâfi değildir. Bunun içindir ki, dünyanın güzel manzaralarını kısa bir zaman temaşa etmek ve fâni zevklerini bir süre tatmak insanı doyurup tatmin etmez, ancak iştahını açar.
İnsan, ebed için yaratıldığından kalbi de ancak ebediyet âleminin sonsuz nimetleriyle tatmin olur. Dünyanın fâni lezzetleri ona asla yetmez.
İnsan, ancak zevali mümkün olmayan Bâki-i Zülcelâl’e bağlanıp, O’na intisap etmekle saadete kavuşur. Zira dünyada mükemmel bir saadet yoktur; imtihan âlemi olan bu dünya, ancak ıstırap, meşakkat ve musibetlerin mahallidir.
