Bir elmayı yiyen bir mü’min, “elhamdülillâh” diyerek, bu nimete karşı şükür vazifesini yerine getirdiği halde, ehl-i dalâlet Allah’a inanmadıkları için teşekkür edecek bir merci bulamazlar. Onlardan hiçbiri meyvesini yediği ağaca da hububat aldığı toprağa da teşekkür etmez. Akılları ve vicdanları ağaca, toprağa, havaya veya güneşe teşekkür etmelerine müsaade etmediği için, düşünmeden ve şükür etmeden yaşarlar.
