Bir kaya, sertliğini muhafaza ettikçe çiçeklere ve çimenlere menşe olamaz; sadece bir kaya olarak kalır. Ne zaman güneş, yağmur ve rüzgâr gibi vesilelerle parçalanır ve erirse, kayalığını terkedip toprak hâline gelirse, o zaman, onda renk renk çiçekler, sünbüller, lâleler, ayrı ayrı tad, koku ve renkte hadsiz meyveler yetişir.
İnsan da kalbinin katılığını ubudiyet, marifet ve muhabbetle eritmezse, onda tevazu, mahviyet, fedakârlık, fazilet, ihsan, sehavet, müsamaha, hamiyet gibi ulvî seciyeler büyüyüp gelişemez.
Eğer insan, gurur ve enaniyetini eritse, toprak gibi mütevazi olsa, o zaman kalb ve ruhunda binlerce kemalât çiçekleri açar…
