Allah Teâlâ Hazretleri -faraza- kullarına ibadeti teklif etmeseydi, yine kulların O’nun ulûhiyetine, azamet ve kibriyâsına karşı ta’zim ile ve hadsiz nimetlerine de şükür ile mukabelede bulunmaları gerekirdi.
Evet, insanı mahlûkatın en eşrefi, en mümtazı ve en itibarlısı olarak yaratan Cemîl-i Zülcelâl’in bu lütuf ve ihsanına karşı, hacalet ve mahcubiyetle şükranda bulunması, insanın fıtratının lâzımıdır.
Hem sebepler eliyle insana her an hadsiz ihsanlarda bulunan Rezzâk-ı Kerîm‘in bu ikram ve in’amına karşı kulun esbap perdesini yırtıp doğrudan doğruya O’na teveccüh etmesi, medih ve minnettarlığını O’na vermesi ve O’nu yegâne mabud tanıması insaniyetin muktezasıdır…
