Vahyin ziyası altına girmeyen ve ondan istifade etmeyenler, hayat ve akıl nimetlerini hayalî felsefelerin vehmî düsturları peşinde heba ederler. Yahut dünyanın aldatıcı ve geçici zevkleriyle avunmaya çalışıp, süfli arzuların peşinde sefahate düşerler. Allah’ın ulûhiyetinin şânına yakışmayan batıl itikatlarla akıl ve ruhlarını tatmin etmeye çalışırken, sırat-ı müstakimden gitgide uzaklaşır, hayır ve kemâlâta istidatları kalmayacak derecede tedenni ederler.
Bazı insanların, teselliyi inkârda, Allah’a ve emirlerine düşmanlıkta aramaları bu sebeptendir.
